اگر‌ ساکن تهران هستید #پلاسکو

+ افسوس که بازگشتی نیست.

به امید چنگ زدم و اون فقط توی صورتم زل زد گفت دیر نیست. اولش خنده از لبم شکفت، بعد از نیم ساعت یادم افتاد که هیچ وقت توی زندگیم نفهمیدم «نیست» در چه زمان فعلی بار معنایی مثبت رو به دوش می‌کشه یا چه وقت صرفا یک جور «دیگه اهمیتی نداره‌» در معنای کار که از کار گذشت عامو، به حساب میاد.

هربار لبخند پای این عکس یعنی ایمان داری که زندگی ادامه داره حتی اگر خدایان دروغین زمین نخوان که ادامه داشته باشه :) 

لینک

طی نیم ساعت تلاش برای ترغیب به حرف زدن، همانا که مردها در دریافت طعنه و کنایه خنگ‌ترین موجودات روی زمین هستن.

مرسی که تا فندک می‌بینید تو بساط آدم یادمون می‌اندازید با سیگار کشیدن لطمه می‌زنیم به سلامت جسمی خودمون، آخه ماها حالیمون نیست که چه جوری با دستای خودمون داریم روند پایان دادن به زندگی رو سرعت می‌بخشیم.

پشت پلاسکو دیوار به دیوار یک کلیسای فوق‌العاده قدیمی که بخشی از یک مدرسه‌ی بزرگسال رو هم دربرمی‌گیره، دبیرستان دخترونه‌‌ی قدیمیی وجود داره که ده سال قبل من دیپلمم رو اونجا گرفتم و عمیقا احساس می‌کنم هیچ کسی جز ما و امثال ما که عمری رو توی اون محل گذروندیم جمله‌ی  آبستن حوادث بودن اون ناحیه رو درک نکنه. کاش بچه‌های اون مدرسه‌ی نفرت انگیز، آدم‌های دوست داشتنی توی کلیسا، آتش‌نشان‌هایی که هیچ حمایتی از شخص سردار چش آبی نمی‌شن، قربانی این جبر حادثه خیز نباشن.